เปิดใจชีวิตจริง ตอนที่1



เปิดใจชีวิตจริงที่ “บ้านเพียรพิทักษ์”  - 1
(04.36 นาที)
 
 
            “ผมเป็นสมาชิกของ “บ้านเพียรพิทักษ์”  ผมเคยสร้างความเดือดร้อนให้ที่นี่   ผมเคยกระโดดรั้วหนีออกไป ทำให้ที่นี่ต้องเดือดร้อนมีทหารเข้ามา ก่อนหน้านี้คือ เรื่องของการใช้ชีวิตของที่นี่ได้รับความไว้วางใจ   ได้รับโอกาสหลายเรื่อง  แต่วันหนึ่งเพื่อนผมกลับบ้านไป  ตัวผมเองอยากที่จะกลับบ้าง  จนอารมณ์ชั่ววูบ ตัวผมมีคดีติดตัว 2 คดี  พอช่วงเวลาที่เพื่อนกลับบ้าน  เพื่อนที่สนิทคุยอยู่ทุกวัน  ก็ทำให้ตัวผมอยากที่จะกลับบ้าง มีความคิดว่ายังไงผมก็ต้องกลับตามไป  จนเขาให้ผมรับผิดชอบดูคนแถวข้างริมรั้ว  อารมณ์ชั่ววูบไปเห็นกำแพง  ผมเลยโดดออกไป  หลังจากนั้นพี่ที่ศูนย์เรียกผม  ใจหนึ่งผมก็อยากที่จะอยู่คิดว่าทำไม แต่มันไม่ทันแล้ว ทำไมจะออกไปทำไมจังหวะนั้นก็ไม่ทัน  ใจหนึ่งก็อยากออก ไปใจหนึ่งว่าออกไปทำไม  แต่ทำไม่ได้ออกไปแล้ว  ช่วงที่ผมกระโดดลงมาก็โดนกำแพงและไปชนทำให้มีแผลที่ขา ที่แขน เย็บประมาณ 20 เข็ม  ผมก็วิ่งออกไปแอบอยู่ข้างพุ่มไม้ข้าง ๆ ศูนย์    คนที่ศูนย์เขาไปเจอ ก็ไม่มีใครทำร้ายผมเรื่องนี้ผมยืนยันได้ พอช่วงที่ผมออกมามีผู้ใหญ่บ้าน มีชาวบ้านยืนดู เขาก็ถามว่าที่นี่ทำร้ายร่างกายหรือเปล่า ผมบอกไม่มีปัญหา  ผมเองที่ผิด ผมคิดอารมณ์ชั่ววูบ  ตัดสินใจเพียงแป๊ปเดียว  เรื่องการทำร้ายที่นี่ไม่มี  มีแต่การให้โอกาส  กลับมามีแต่เรื่องดี ๆ  ทำโทษของที่นี่เขาไม่มีอะไรมาก  อย่างมากก็เช็ดช้อน เช็ดชาม  ไม่เหมือนข่าวที่โดนทำร้าย  ที่นี่มีแต่คนให้โอกาสทุกวันนี้ตั้งแต่ที่ผมอยู่มา 7 เดือนแล้ว  ได้รับโอกาสจากคนที่เคยหนี  ตอนนี้ผมได้เป็นผู้ดูแล  ช่วยดูแลสมาชิกใน  “บ้านเพียรพิทักษ์” นี้  ก็ได้รับโอกาสหลาย ๆ อย่างว่ามีสิทธิ์  มีอะไร  ได้รับความไว้วางใจ  ทำให้ตัวผมทุกวันนี้เป็นผู้เป็นคนได้  รู้จักรับผิดชอบงานเรื่องงาน  รู้จักผิดชอบชั่วดี  ทำให้ตัวผมรู้จักคิด รู้จักผิดชอบชั่วดีมากขึ้น  เป็นผู้เป็นคนมากขึ้น  ทุกวันนี้ได้รับโอกาสผมตั้งใจว่าจะอยู่ให้จบโปรแกรม และอยู่ที่นี่ก่อน  ปรึกษาหารือที่นี่ก่อน  ก่อนที่ว่าจะออกไปใช้ชีวิตข้างนอก  ผมมีความตั้งใจที่ปรับเปลี่ยนพฤติกรรมผม  และที่บ้านผมสบายใจมากขึ้น  ก่อนหน้านี้ผมมีคดีติดตัวอยู่ 2-3 คดี  ถ้าไม่ได้ที่นี่  ป่านนี้ผมคงสร้างความเดือดร้อนให้พ่อให้แม่  ไม่รู้ประมาณไหนพ่อแม่เดือดร้อนมากกว่านี้  ทุกวันนี้ผมไม่มีคดีติดตัวแล้วก็ขอบคุณที่นี่มาก อีกอย่างต้องขอบคุณที่ช่วงที่ผมเคยหนีออกไปมีบาดแผล  ไม่มีใครก่ำเกินผมมีแต่คนให้โอกาส  และพาผมไปหาหมอรักษาผมถึงหาย  พี่ ๆ ที่นี่ให้โอกาสก็ให้ผมพัก
บ้าง  ต้องขอบคุณพี่ ๆ ที่ให้ผมเป็นผู้เป็นคนได้”